چندتاعکس وشعر
وجدانن کیف میکنی چقد قشنگه
نه سوئ تفاهم نشه خودش که اصلا قشنگ نیست
فکر نکنید من سیگاری هستم
پایان گفتنش قشنگه
قابل توجه آدمای سیگارو...
نه میتونم بهت نزدیکترشم
نه میتونم تو این دوری بمونم
تقاص این جنون پای کسی نیست
خودم میخوام اینجوری بمونم
تو این روزای تکراری هنوزم
تو تنها فرصت دیوونگیمی
خیالت از سرم بیرون نمیره
چه باشی چه نباشی زندگیمی
در غمگین ترین لحظات زندگیم شادم که کسی نمیداند که چقدر غمگینم . . .
زندگی چیدن سیبی است که باید چید و رفت / زندگی تکرار پائیز است باید دید و رفت . . .
.
.
شلوار چهار سالگیت رو بپوش ! ببین چقدر تنگ شده برات
اندازه همون دلم تنگ شده برات !
.
.
یه زغال بر میدارم و دورت میکشم و مینویسم
این بی معرفت دنیای منه !
.
.
عصری است غروب آسمان دلگیر است ، افسوس برای دل سپردن دیر است
هر بار بهانه ای گرفتیم و گذشت ، عیب از من و توست ، عشق بی تقسیر است
.
.
بر سنگ مزارم بنویسید
اشفته دلی خفته در این خلوت خاموش / او زاده غم بود که از خاطر دوستان گشت فراموش . . .
.
.
.
هر دو بالم را شکستی باورم را پس بده / مانده خالی خالی هستی ام را پس بده
دفتر شهر را پر پر کن اما خوب من / اشک های بیت بیت دفترم را پس بده
.
.
به کم نور ترین ستاره ها قانع باش ، چرا که چشم همه به سوی پر نور ترین ستاره هاست
.
.
نه از قایق نه از قایق مینویسم ، نه از زخم شقایق مینویسم
به یاد لحظه های با تو بودن ، به یاد آن دقایق مینویسم . . .
.
.
.
محبوب ترین فرد کسی است که هم خود با نشاط است
هم به دیگران نشاط میبخشد . . .
.
.
در تنور عاشقی سرد مکن ، در مقام عشق نامردی مکن
حرف مردی میزنی مردانه باش ، در سرای عاشقی افسانه باش . . .
.
.
سکوت یعنی یه حرف که رو دلمه ، یه اسم که رو لبمه ، یه شرم که تو چشامه
و یه ارزو که تو قلبمه ، سکوت یعنی .......
.
.
این اس ام اس رو میفرستم برای همه خوب ها که سخت مشغول شطرنج
زندگی هستند و نمیدونند که ما ، مات رفاقتشون هستیم . . .
آهي كشيد غمزده پيري سپيد موي
افكند صبحگاه در آيينه چون نگاه
در لا به لاي موي چو كافور خويش ديد
يك تار مو سياه!
***
در ديگاه مضطربش اشك حلقه زد
در خاطرات تيره و تاريك خود دويد
سي سال پيش نيز در آيينه ديده بود
يك تار مو سپيد!
***
در هم شكست چهره ي محنت كشيده اش
دستي به موي خويش فرو برد و گفت "واي!"
اشكي به روي آينه افتاد و ناگهان
بگريست هاي هاي!
***
درياي خاطرات زمان گذشته بود
هر قطره اي كه بر رخ آيينه مي چكيد
در كام موج، ضجه ي مرگ غريق را
از دور مي شنيد
***
طوفان فرو نشست، ولي ديدگان پير
مي رفت باز در دل دريا به جستجو
در آب هاي تيره ي اغماق خفته بود
يك مشت آرزو...!
***
ز دو دیده خون فشانم ز غــمت شب جدایی
چــه كنم كه هست اینها گـل باغ آشــــنایی
همه شـب نهاده ام سر ، چوسگان برآستانت
كــه رقــیـب در نــیـایـد بــه بــهـانـه گدایی
مــــژهها و چــشـم یارم به نظر چــــنان نـماید
كـه مـــیان سنبلــستان چـرد آهــوی ختــایی
در گـلستان چـشـمم زچـه رو همیشه باز است
به امــیـد آنـكـه شـایـد تو به چشم من درآیی
سر برگ گــل ندارم ،به چه رو روم به گلشن
كه شــنیدهام ز گلــــها هـــمه بوی بیوفـایی
به كدام مذهب است این؟به كدام ملتاست این؟
كه كـشنـد عاشقی را كه تو عاشقم چرایی
به طـواف كــعبه رفـتم به حرم رهـم ندادند
كه بـرون درچه كردی كه درون خانه آیی؟
به قـمـارخــانه رفتم، هــمه پاكــــباز دیدم
چـو به صـومعه رسـیدم هـمـه زاهـد ریـایی
درمیخانه زدم مــــن، که نـــدا ز در درآمد
كه درآ درآ عــراقی، كه تو هم ازآن مـایی در ره عشق او عمریست که ویرانم
سوگند به موی تو كه از كوی تو رفتيم
میخوام بنویسم از خاطراتم
که صدایی با صدایی در نمی آمیخت
و کسی کس را نمی دید از ره نزدیک ،
یک نفر از صخره های کوه بالا رفت
و به ناخن های خون آلودروی سنگی کند
شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید
که بجا ماند از کف پایش.
گر نشان از هر که پرسی باز
بر نخواهد آمد آوایش.
آن شب
هیچکس از ره نمی آمد
تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود.
کوه: سنگین ، سرگران ،خونسرد.
باد می آمد ، ولی خاموش.
ابر پر می زد، ولی آرام.
لیک آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز
رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز ،
رعد غرید ،
کوه را لرزاند.
برق روشن کرد
پیکر نقشی که باید جاودان می ماند.
امشب
باد و باران هر دو می کوبند :
باد خواهد برکند از جای سنگی را
و باران هم
خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید.
هر دو می کوشند.
می خروشند.
لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه
مانده برجا استوار ، انگار با زنجیر پولادین.
سال ها آن را نفرسوده است.
کوشش هر چیز بیهوده است.
کوه اگر بر خویشتن پیچد،
سنگ بر جا همچنان خونسرد می ماند
و نمی فرساید آن نقشی که رویش کند
یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت
در شبی تاریک.
__________
_______
_________
گرچه ویرانم ولی از این نیست که مینالم
ناله هایم از نامردی روزگارست
شکستن دلم تقصیر روزگار است ,میدانم
ان یارو دلبر من یاورم بود تا قیامت
دست روزگار ما را جدا کرد ,از این حیرانم
نمیدانستم که یک روزی تنها شوم
دیگر این تنهایی پابرجاست,گریانم
گریه هایم انقدر تلخند که حتی
دشمنم هم به حالم میگرید,وای بر حالم
دلشکسته را بیش از این تدبیری نیست
تدبیر من تقدیرم هست,چاره ندارم
در ديار غربت بی کسو تنها شدم من
در اين دیار حسرت واله و شیدا شدم من
از غریبی هیچ کس نشد هم راز من
تنهای تنها در این دشت غمها شدم من
در این دشت پر از خارو خاشاک
خاری در پی قطره دریا شدم من
باد از هر طرف میبرد ارزوهایم را
ارزو به دل در امید فردا شدم من
ناگاه رهگذری امدو دلم را ربود
در پی عشق او اواره صحرا شدم من
ان رهگذر اشنا همان غم بود
در این دشت پر غم باز دلشکسته تنها شدم من
سوگند به موی تو كه از كوی تو رفتيم
از كوی تو آشفته تر از موی تو رفتيم
بگذار بمانند، حريفان همه چون ريگ
ما آب روانيم كه از جوی تو رفتيم
وصل تو به آن منت جانكاه نيرزيد
تا دوزخ هجر تو، ز مينوی تو رفتيم
چون آن سخن تلخ كه ناگاه شبی رفت
از آن لب شيرين سخنگوی تو رفتيم
اي عود شبی ما و تو را سوخت به بزمی
هنگام سحر حيف كه چون بوی تو رفتيم
زين بيش نمانديم كه آزارتو باشيم
چون عاشقی و دوستی از کوی تو رفتيم
اين راه خم اندر خم چون موی سياه را
بی پرتو آن چهره دلجوی تو رفتيم
گفتيم که رفتيم کجا؟آه ... چو خطی
در دايره از سوی تو، تا سوی تو رفتيم
یکی دیوانه ای اتش برافروخت
در ان هنگامه خو یش را سوخت
همه خاکسترش را باد میبرد
وجودش را جهان از یاد میبرد
تو همچون اتشی ای عشق جانسوز
من ان دیوانه مرد اتش افروز
من ان دیوانه اتش پرستم
در این اتش خوشم تا زنده هستم
بزن اتش به عود استخانم
که بوی عشق برخیزد ز جانم
خوشم با این چنین دیوانه گیها
که میخندم به ان فرزانه گیها
به غیر از مردن از یاد رفتن
غباری گشتن و بر باد رفتن
در این عالم سر انجامی ندارم
چه فرجامی که فرجامی نداریم
لحی من همچون اهی تیره روزان
بساز ای عشق جانم را بسوزان
بیا اتش بزن خاکسترم کن
مسم در بوته ی هستی زرم کن
هرچه بینا چشم رنج اشنایی
هر چه سوزان عشق درد بیبفایی
هر چه جان نزدیکتر پایان عمر
هر چه دل رنجیدتر سوز جدایی بیشتر
هر چه صاحب دل فوزون بر گشته اقبالی فوزون
هر چه سر ازاده تر افتاده پایی بیشتر
هر چه دل رنجیدتر زندان هستی تنگتر
هر چه تن شایسته تر شوق رهایی بیشتر
هر چه دانش بیشتر وامانتر در زندگی
هر چه کمتر فقر کبر خود نمایی بیشتر
هر چه تن در رنج زحمت نا امیدی عاقبت
هر چه با یاران بفا اعتنایی بیشتر
روی دیدار تو ام نیست وضو از چه کنم
دیگر این جامه وصله رفو از چه کنم
قید هستی همه جا همره من می اید
با چنین نامه سیاهی به تو رو از چه کنم
من که مجنون نشدم دشت به دشت از چه روم
نام لیلی چه برم کوه به کوه پس چه کنم
خود غریبی به چه حد خسته شدم زین همه رنگ
من که دروش نیم این همه گو از چه کنم
من که بینم گذر عمر در این اشک روان
هوس سایه بید و لب جوب از چه کنم
هردم از رهگذری زنگ صفر میشنوم
تکیه بر عمر چنین بسته به مو پس چه کنم
رو به هر سو کنم نقش تو اید به نظر
روی گفتار به یک قبله بگو پس چه کنم
میخوام بنویسم از خاطراتم
از اون لحظه های باهم
میخوام بنویسم از گذشته ها
از روزهای از یاد رفته ها
اون روزا دلم هوای عاشقی داشت
اون روزا هوای خوب دلبستگی داشت
روزای خوب با هم بودنمون
روزهای خوب دل سپردنمون
دیدن تو شده بود برام عادت
چشات نمی ذاشت یه لحظه راحت
هر روزم میگذشت به خوبی
هیشکی نبود مثل تو به این خوبی
فقط یاد تو اروم قلبم بود
صدای تو دایم تو گوشم بود
فکر بی تو موندن عذاب میداد
فکر تنها شدن روزهای بدو نشانم میداد
از اون چیزی که ترسیدم اومد سراغم
تو رفتی از پیشم تنها شدم با راهم
رفتی و با رفتنت همه ارزوهام مرد
دلدارم رفتو دل به دل دیگه سپرد
حالا تنهام بدون هیچ امیدو ارزویی
رفتی ای که همه عمرو ارزویی
هنوزم تنگه دلم برات
هنوزم تنگه واسه اون نگات
دیگه روزام میگذره بی ثمر
دیگه نمونده از شادیام اثر
دلم واسه اون روزا تنگه
واسه اون که دلش از سنگه
میگفت میمونه تا ابد پیشم
حالا ازم میپرسه من کیشم؟
میگفت ما نمیتونیم دل بکنیم
نمیتونیم قید همو بزنیم
ساده بودم تو زندگی باختم
از رو سادگی ازش یه بت ساختم
حالا دیگه باید سر کنم تنها
حالا دیگه اون نیست شدم تنها
دلم درگیر این حس بود که میمونه پیشم
رفتو حالا من اینجا بیگانه با خویشم
یاد اون روزا دلمو اتیش میزنه
عاشق بودن دل اتیش میزنه
دل شکسته مینویسه همیشه
زندگی دیگه بی اون نمیشه
که صدایی با صدایی در نمی آمیخت
و کسی کس را نمی دید از ره نزدیک ،
یک نفر از صخره های کوه بالا رفت
و به ناخن های خون آلودروی سنگی کند
نقشی را و از آن پس ندیدش هیچکس دیگر.
شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید
و روی صخره ها خشکید.
از میان برده است طوفان نقش هایی را
از میان برده است طوفان نقش هایی را
که بجا ماند از کف پایش.
گر نشان از هر که پرسی باز
بر نخواهد آمد آوایش.
آن شب
هیچکس از ره نمی آمد
تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود.
کوه: سنگین ، سرگران ،خونسرد.
باد می آمد ، ولی خاموش.
ابر پر می زد، ولی آرام.
لیک آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز
رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز ،
رعد غرید ،
کوه را لرزاند.
برق روشن کرد
سنگی را که حک شد روی آن در لحظه ای کوتاه
پیکر نقشی که باید جاودان می ماند.
امشب
باد و باران هر دو می کوبند :
باد خواهد برکند از جای سنگی را
و باران هم
خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید.
هر دو می کوشند.
می خروشند.
لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه
مانده برجا استوار ، انگار با زنجیر پولادین.
سال ها آن را نفرسوده است.
کوشش هر چیز بیهوده است.
کوه اگر بر خویشتن پیچد،
سنگ بر جا همچنان خونسرد می ماند
و نمی فرساید آن نقشی که رویش کند
در یک فرصت باریک
یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت
در شبی تاریک.
بام را برافکن ،
و بتاب ،
که خرمن تیرگی اینجاست.
بشتاب ،
درها را بشکن ،
وهم را دو نیمه کن ،
که منم
هسته این بار سیاه.
اندوه مرا بچین ،
که رسیده است.
دیری است،
که خویش را رنجانده ایم ،
و روزن آشتی بسته است.
مرا بدان سو بر،
به صخره برتر من رسان ،
که جدا مانده ام.
به سرچشمه "ناب" هایم بردی ،
نگین آرامش گم کردم ،
و گریه سر دادم.
فرسوده راهم ،
چادری کو میان شعله و با ،
دور از همهمه خوابستان ؟
و مبادا ترس آشفته شود ،
که آبشخور جاندار من است.
و مبادا غم فرو ریزد،
که بلند آسمانه زیبای من است.
صدا بزن ،
تا هستی بپا خیزد ،
گل رنگ بازد،
پرنده هوای فراموشی کند.
ترا دیدم ،
از تنگنای زمان جستم .
ترا دیدم ،
شور عدم در من گرفت.
و بیندیش ،
که سودایی مرگم .
کنار تو ، زنبق سیرابم.
دوست من ،
هستی ترس انگیز است.
به صخره من ریز،
مرا در خود بسای ،
که پوشیده از خزه نامم.
بروی ،
که تری تو ،
چهره خواب اندود مرا خوش است.
غوغای چشم و ستاره فرو نشست،
بمان ، تا شنوده آسمان ها شویم.
بدر آ،
بی خدایی مرا بیاکن،
محراب بی آغازم شو.
نزدیک آی،
تا من سراسر ((من)) شوم. 
ازدرخت شاخه در آفاق ابر،
برگ های ترد باران ریخته !
بوی لطف بیشه زاران بهشت،
با هوای صبحدم آمیخته !
______________
نرم و چابک، روح آب،
می کند پرواز همراه نسیم .
نغمه پردازان باران می زنند،
گرم و شیرین هر زمان چنگی به سیم !
_______________
سیم هر ساز از ثریا تا زمین .
خیزد از هر پرده آوازی حزین .
هر که با آواز این ساز آشنا،
می کند در جویبار جان شنا !
______
__________
دلربای آب، شاد و شرمناک،
عشقبازی می کند با جان خاک !
خاک خشک تشنه دریا پرست،
زیر بازی های باران مست مست !
این رود از هوش و آن آید به هوش،
شاخه دست افشان و ریشه باده نوش !
________________
می شکافد دانه، می بالد درخت،
می درخشد غنچه همچون روی بخت!
باغ ها سرشار از لبخند شان،
دشت ها سرسبز از پیوندشان ،
چشمه و باغ و چمن فرزندشان !
_________
_______
با تب تنهائی جانکاه خویش،
زیر باران می سپارم راه خویش .
شرمسار ازمهربانی های او،
می روم همراه باران کو به کو .
_______________
چیست این باران که دلخواه من است ؟
زیر چتر او روانم روشن است .
چشم دل وا می کنم
قصه یک قطره باران را تماشا می کنم :
_______
_________
در فضا،
همچو من در چاه تنهائی رها،
می زند در موج حیرت دست و پا،
خود نمی داند که می افتد کجا !
_______________
در زمین،
همزبانانی ظریف و نازنین،
می دهند از مهربانی جا به هم،
تا بپیوندند چون دریا به هم !
_______
+ نوشته شده در جمعه هشتم دی ۱۳۹۱ ساعت 18:53 توسط محمود
|
عشق را وقتي احساس کردم که ديدم : يک کودک آبنبات خودش را در آب شور دريا مي زد و مي خواست آن را شيرين کند